Obesitas geeft een verhoogd risico op hart- en vaatziekten, kanker, hoge bloeddruk en diabetes type 2. Bovendien is obesitas een risicofactor voor nieraandoeningen.
Tegelijkertijd worden patiënten die wachten op, of ontvangers zijn van een orgaantransplantatie in toenemende mate getroffen door de obesitasepidemie. Door het tekort aan transplantatieorganen worden patiënten op de wachtlijst vaak gedialyseerd, waarbij ze aankomen. Paradoxaal genoeg hebben patiënten met obesitas een langere overlevingsduur bij dialyse, wat leidt tot een toename van obese transplantatiekandidaten.
Een BMI van meer dan 30 was vroeger een reden om geen transplantatie uit te voeren, maar de richtlijnen worden minder streng en er is geen eenduidig antwoord op de vraag of een nier al dan niet moet worden getransplanteerd. Chirurgen moeten per patiënt beoordelen of chirurgie mogelijk is. Ook met minder strenge richtlijnen wordt patiënten steeds vaker een niertransplantatie geweigerd.
Het uitvoeren van een operatie is vaak technisch onmogelijk door het teveel aan buikvet. En obesitas kan postoperatieve complicaties geven. Bovendien hebben patiënten met obesitas als gevolg van meer ontstekingsgevoelige eiwitten een verhoogd risico op acute en chronische afstoting van de nieuwe nier.
Om voor transplantatie in aanmerking te komen, moeten patiënten vaak afvallen. Gewichtsverlies dat leidt tot een BMI van minder dan 30 wordt aanbevolen om de risico’s te verminderen.
Onderzoek toont echter aan dat gewichtsverlies niet duurzaam blijkt te zijn en patiënten komen na de transplantatie weer aan: 40% van degenen die vóór de transplantatie ten minste 12% van hun lichaamsgewicht verloren, kwamen 12 maanden na de transplantatie weer aan. Een gewichtstoename van >5% een jaar na de transplantatie werd geassocieerd met een driemaal verhoogd risico op transplantaatverlies.
Het is bewezen dat operaties voor obesitaspatiënten (zgn. bariatrische chirurgie), zoals maagverkleiningen, de meest effectieve manier zijn om gewicht te verliezen en het gewichtsverlies op de lange termijn te handhaven. Er is echter weinig bekend over de risico’s van niertransplantatie in combinatie met bariatrische chirurgie.
Onderzoekers in het Erasmus MC willen in een studie bepalen of bariatrische chirurgie veilig is voor niertransplantatiepatiënten en patiënten die dialyse ondergaan.
U kunt ook met een periodieke schenking onderzoek naar niertransplantaties steunen. Overweeg een donatie met een periodieke schenking.
Het grootste probleem voor patiënten met ernstige nierziekten is het tekort aan geschikte donornieren. Een van de oplossingen is bijvoorbeeld het verruimen van de acceptatiecriteria voor donornieren. Hiervoor is onderzoek nodig.
De LIBIDAR studie onderzoekt of er alternatieven zijn voor de risicovolle nierbiopt door bijvoorbeeld bloed te onderzoeken.
In dit onderzoeksproject wil de onderzoeksgroep de effectiviteit van een verbeterd computermodel voor het (start- en door-)doseren van tacrolimus onderzoeken.
Onderzoekers willen een studie opzetten waarbij zij een niet-contrast-verrijkte abdominale CT-scan uitvoeren bij elke transplantatiekandidaat vanaf 50 jaar.
Onderzoekers willen zo snel mogelijk wetenschappelijk onderzoeken welke psychosociale ondersteuning essentieel is voor een zo goed mogelijk resultaat na transplantatie.
Erasmus MC FoundationErasmus MC FoundationTransplantatie Instituut Nier Studie Slagaderverkalking